Το Bαθύτερο Νόημα Της Ανθρώπινης Ύπαρξης
Ο θρήνος της Αντιγόνης ενώπιον του νεκρού αδερφού της Πολυνείκη (1865), Εθνική Πινακοθήκη Ελλάδος, Μουσείο Αλεξάνδρου Σούτσου, ελαιογραφία του Νικηφόρου Λύτρα
Ο Κάρολος Δαρβίνος διατύπωσε την άποψη ότι κάθε έμβιο ον προικισμένο με ευδιάκριτα κοινωνικά ένστικτα αποκτά αναπόφευκτα ένα ηθικό νόημα ή συνείδηση, καθότι οι διανοητικές του δυνάμεις προσομοιάζουν με αυτές του ανθρωπίνου όντος.
Σύμφωνα με το μεγάλο Έλληνα φιλόσοφο, φυσιοδίφη, ερευνητή κλπ. Αριστοτέλη ο απώτερος σκοπός της ζωής είναι η ευτυχία. Δεν υπάρχει αμφισβήτηση ότι όλοι οι άνθρωποι στη ζωή τους, συνειδητά ή ασυνείδητα επιδιώκουν την επίτευξη της ευτυχίας. Το μεγάλο ερώτημα είναι βέβαια το τί τρόπους μετέρχονται οι άνθρωποι για να φθάσουν στον επιδιωκόμενο στόχο. Η ανθρώπινη πρακτική όσον αφορά το θέμα αυτό είναι μάλλον απογοητευτική και διφορούμενη ως προς το αποτέλεσμα.
Όμως ο Αριστοτέλης δεν μένει απλά στην κατάθεση μιας θεωρητικής πρότασης για την επίτευξη της ευτυχίας. Προτείνει και το δρόμο και τον τρόπο για να γίνει εφικτή. Η πρότασή του είναι μια σειρά από ηθικές, πνευματικές αρχές τις οποίες ονομάζει αρετές. Για να φθάσει κάποιος στο επίπεδο εκείνο ώστε να γίνει κάτοχος μιας αρετής, πρέπει πρώτα να ασκηθεί και να μοχθήσει ώστε να αποκτήσει την ανάλογη παιδευτική προσαρμογή απέναντι σε προκλήσεις όπως πχ η διαχείριση του συναισθηματικού ελέγχου, ο αυτοέλεγχος, η εγκράτεια κλπ.
Ο δρόμος της αυτογνωσίας είναι δύσβατος, διότι οι ανθρώπινη ψυχή είναι άβυσσος: ένα κράμα από καλό και κακό, μια διφορούμενη, απρόβλεπτη κα ανεξέλεγκτη οντότητα. Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει ή διαβάσει , πως αυτός ο καλός και αγαθός άνθρωπος ή νέος με το αγγελικό πρόσωπο διέπραξε αυτό το αποτρόπαιο έγκλημα; Και φυσικά μένουμε με την απορία. Αλλά αυτό αποτελεί μια πραγματικότητα η οποία χρήζει βαθύτερης ανάλυσης και προβληματισμού.
Όμως, όπως συμβαίνει τις περισσότερες φορές το πρόβλημα το αναζητούμε στους άλλους και τον εαυτό μας τον αφήνουμε απ' έξω, ενώ αγνοούμε ότι η παθολογία του προβλήματος είναι εγγενής και αφορά πρωτίστως τον καθένα μας χωριστά. Ούτε είμαστε στο απυρόβλητο, ούτε είμαστε άμοιροι ευθυνών. Δεν νομίζω ότι κομίζω Γλαύκα εις Αθήνας, αλλά το πρόβλημα είμαι εγώ και εγώ πρέπει να το λύσω, χωρίς αναβολές και υπεκφυγές. Πρέπει να αναγνωρίσω ότι είμαι ένα εν δυνάμει ον το οποίο είναι ικανό για το αναπάντεχο, το απρόβλεπτο και το οποίο μπορεί να διαπράξει εγκλήματα και παράνομες πράξεις.
Εάν η ζωή σου στερείται μιας πλήρους έλλειψης πνευματικότητας και αξιακού προσανατολισμού, κάνε παύση μια στιγμή και αναλογήσου. Μα ποιος είμαι επιτέλους; Εάν είμαι στ' αλήθεια ένας ανθρώπινος σάκος από σάρκα και κόκκαλα και τίποτε περισσότερο, τότε αγαπητοί μου είμαι ικανός για όλα. Γιατί είμαι ένα τίποτα. Το μυαλό μου από το χέρι μου απέχει μια σπιθαμή και δεν υπάρχει κανένας να με σταματήσει να κάνω αυτό που θέλω εδώ και τώρα. Είμαι ελεύθερος-η. Μήπως εδώ ταιριάζει μια λέξη η οποία είναι εντελώς ξεχασμένη και κλεισμένη στο ντουλάπι της λησμονιάς. Μήπως αυτή η λέξη είναι η παραγκωνισμένη και αγνοημένη συνείδησή μας; Ή μήπως η συνείδηση είναι είδηση για πολλούς;
Ο άνθρωπος είναι ό,τι καλύτερο και ό,τι χειρότερο έχει δει αυτός ο τόσο όμορφος και μοναδικός πλανήτης μας, η Γη μας, το σπίτι μας. Ο Δημιουργός έδωσε στον άνθρωπο ό,τι πιο ωραίο και σημαντικό είχε. Του έδωσε ένα υπέροχο σώμα, ένα υπέροχο πνεύμα και βούληση, δυνατότητα επιλογής και πάνω απ' όλα ελευθερία. Του έδωσε όμως επιπλέον κάτι άκρως πολύτιμο και απαιτητικό, κάτι που τον κάνει ξεχωριστό σε σύγκριση με όλα τα άλλα όντα της δημιουργίας. Του έδωσε ένα μερίδιο ευθύνης για να μπορεί να εκπληρώσει το σκοπό για τον οποίο δημιουργήθηκε. Εκπληρώνοντας ο άνθρωπος το σκοπό της Δημιουργίας θα μπορούσε να αρθεί σε ένα επίπεδο συναισθηματικής και νοητικής τελειότητας αντάξιας της προσπάθειας και επένδυσης που οδήγησε στη δημιουργία του. Εν ολίγοις, ο άνθρωπος απέτυχε να φθάσει στο επίπεδο που είναι ταγμένος να φθάσει και γι' αυτό το λόγο ζούμε μια τραγωδία και ένα ανθρώπινο δράμα.
Με το σύντομο αυτό άρθρο θα ήθελα να καταθέσω τους δικούς μου προβληματισμούς αλλά και τη δική μου φιλοσοφική και μεταφυσική αναζήτηση στο χώρο των ιδεών και του στοχασμού. Θα ήθελα να μεταφέρω στους αγαπητούς αναγνώστες του ιστολογίου μου τις σκέψεις μου και τις αγωνίες μου γι' αυτή τη χώρα. Θα χαιρετίσω καλοπροαίρετα και τις αντιδράσεις σας ή συμμετοχή σας με μηνύματα και ερωτήσεις. Θα ήθελα όμως να μην εμπλακούμε σε πολιτικές συζητήσεις, διότι το παρόν blog είναι περισσότερο φιλοσοφικό και μπορεί να επεκταθεί σε χώρους όπως η κοινωνία, η θρησκεία, η εκπαίδευση και η ηθική αφού έχουν τόσα πολλά κοινά μεταξύ τους. Η πίστη των ανθρώπων δεν είναι επιλογή - πλην σπανίων περιπτώσεων - γι' αυτό το λόγο θεωρώ ότι πρέπει να σεβόμαστε την πίστη των άλλων. Όπως απαιτούμε και από τους άλλους να σέβονται τη δική μας. Άλλωστε στη μεγάλη πλειοψηφία όλοι σεβόμαστε τις πολιτικές επιλογές των άλλων στο δικαίωμα ψήφου. Ο σεβασμός είναι λογικά μια αμφίδρομη έννοια. Και η ειρήνη θεωρώ πως ακολουθεί το ίδιο μονοπάτι. 
O Γερμανός φιλόσοφος Σοπενχάουερ ήταν της άποψης ότι η καλή συνείδηση που βιώνουμε μετά από μια ανιδιοτελή πράξη πιστοποιεί ότι ο αληθινός μας εαυτός υπάρχει πέραν της φυσικής μας οντότητας.
